Blask Ciemności 02

Witam po dość długiej przerwie. Bardzo przepraszam ale ostatnio miałam.. małe problemy ze zdrowiem ;) Już wszystko jest w porządku, lekcje jakoś udało mi się nadrobić i myślę, że teraz już w miarę regularnie będę dodawać nowe notki  ;)
Zapraszam wszystkich do czytania <3
Betowane przez A... Dziękuję ;**

Dedykacja dla Marcela. ! <3     

Minął już ponad tydzień, odkąd go pierwszy raz zobaczyłem i coraz częściej martwię się, że więcej nie będę miał takiej okazji. Niby mu podziękowałem, ale ciągle mam wrażenie, że zrobiłem to jakoś.. źle.

Theodor.

Za każdym razem kiedy słyszę to imię, właśnie On staje mi przed oczami.

Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o długich czarnych jak mahoń włosach.

Piękny.

Coraz częściej to słowo przebiega przez moje myśli.

           Dziwne.

Widziałem tyle dziewczyn, o naprawdę wspaniałej urodzie, ale nigdy nie nazwałem żadnej piękną. Zawsze im czegoś brakowało, zawsze miały jakąś wadę. Przecież mówi się, że nikt nie jest idealny. To dlaczego on jest!?

Wypuściłem ze świstem powietrze.

Jak dalej tak pójdzie, to trafię do psychiatryka. Na miłość Boską, jak to będzie wyglądało, że matka leczy własnego syna.. syna psychola.

Pokręciłem energicznie głową, by odrzucić od siebie wszelkie niewłaściwe myśli.

Cóż.. pewnie jakby to podziałało, to niewiele by w niej teraz zostało.

Wszedłem powoli do jednego z budynków, mojej jakże ogromnej uczelni. Podobało mi się tu. Zawsze, jak ktoś mi mówił: „Nie ważne co, ale studiuj, po to, żeby się dobrze bawić” myślałem sobie, co zabawnego jest w nauce ? Dopiero teraz rozumiem te słowa. Nikt tu nie mówił o wkuwaniu do późnych godzin w nocy, a o wszystkim co się dzieje w akademiku, na imprezach, albo po wykładach na piwie z kumplami.

- Cześć ! – usłyszałem za plecami.

Odwróciłem się szybko a na moje usta wstąpił lekko uśmiech.

- Alice – powiedziałem cofając się o krok, by zaraz przytulić ją do siebie mocno.

To była jedyna dziewczyna tutaj, z którą mogłem porozmawiać naprawdę o wszystkim. Bez wyjątku. Zawsze mnie wysłuchała, a co najważniejsze, zawsze wiedziała co odpowiedzieć. Bez niej wszystko byłoby znacznie trudniejsze.

- Dalej myślisz o naszym tajemniczym przyjacielu ? – zapytała unosząc do góry jedną brew, a jednocześnie uśmiechnęła się szeroko o przezabawnie wyglądało.

- Jakim naszym? Nawet go nie widziałaś. Przyjacielem, też bym go nie nazwał.  – powiedziałem śmiejąc się pod nosem.

Alice była przykładem takiej stu procentowej optymistki. Zawsze znalazła wyjście nawet z najbardziej lepkiego bagna.

- Oj tam, oj tam.. to tylko kwestia czasu.  – odsunęła się odrobinę i złapała mnie za rękę. – Zobaczysz. – powiedziała jeszcze, po czym pociągnęła mnie  w stronę sali, gdzie mieliśmy mieć pierwsze wykłady.

Cały dzień na uczelni minął mi bardzo szybko. Alice ciągle mówiła, o „naszym tajemniczym przyjacielu” , a ja jedynie słuchałem i podśmiechiwałem się co chwilę. Energia, jaką w sobie miała była wręcz niezwykła, a jeszcze lepsze było to, że jako jedna z niewielu osób które znam, Alice umiała przesłać ją do osoby trzeciej.  Autentycznie.  No i chyba warto wspomnieć, że zazwyczaj wlewała ją we mnie, zwłaszcza ostatnio.

- No to do zobaczenia jutro! – wykrzyczała machając do mnie, a po chwili zniknęła za progiem drzwi. Odkąd znalazła sobie chłopaka, widujemy się tylko na uczelni, mimo to nasza przyjaźń, jest równie silna jak wcześniej.

Uśmiechnąłem się lekko.

Trzeba będzie wracać do domu.

Zabrałem z szatni kurtkę i powędrowałem do wyjścia. Jak zwykle skierowałem się w stronę parku. Wiem, że to niebezpieczna okolica, ale tak jest po prostu szybciej. Poza tym zawsze mam nadzieję, że może spotkam Theodora.

Niestety tym razem też się zawiodłem. Nie było go.. znów.

Tak bardzo chciałem go zobaczyć. Chciałem mu szczerze podziękować, porozmawiać z nim. Sam nie wiem skąd u mnie takie coś, ale po prostu tak jest.

Westchnąłem wchodząc do domu.

- Wróciłem ! – krzyknąłem przekraczając próg.

Ściągnąłem buty i kurtkę po czym wszedłem do kuchni, gdzie mój ojciec jak zwykle o tej porze siedział przy stole i rozwiązywał krzyżówki, a mama zmywała naczynia, co jakiś czas podpowiadając swojemu mężowi. Trzeba jej to przyznać, wiedze ma ogromną, ale z drugiej strony jako lekarz psychiatra chyba musi.

- Głodny ? – zapytała nawet na mnie nie spoglądając.

-  Sam sobie coś wezmę. – powiedziałem uśmiechając się lekko.

Otworzyłem lodówkę, z której wziąłem jakiś jogurt , po czym pobiegłem po schodach na górę wprost do mojego pokoju. Tam rzuciłem plecak gdzieś w kąt i położyłam się na łóżku, ze słuchawkami w uszach, puszczając swoją ulubioną piosenkę.

O taak..a  teraz zrobimy dokładnie tak samo, jak Puchatek w tych durnych bajeczkach.

Myśl, myśl, myśl..

Uśmiechnąłem się głupio.

Co ja najlepszego wyprawiam ?

Podniosłem się do siadu i popatrzyłem na swoje odbicie w lustrze, które znajdowało się na dużej szafie.

- Theodor. – powiedziałem na głos.  – Co mam zrobić, żeby Cię znów zobaczyć ? – zadałem pytanie, na które oczywiście nikt nie mógł mi odpowiedzieć.

Westchnąłem ciężko.

Wyciągnąłem słuchawki z uszu, po czym odłożyłem odtwarzacz na półkę. Nie miałem pojęcia, jakim cudem mogłem się z nim zobaczyć. Nie wiedziałem o nim nic, poza tym jak ma na imię, no i że mi pomógł.

Genialne.. genialne. Czemu ja na to wcześniej nie wpadłem !?

Zerwałem się z łóżka i uśmiechnąłem się szeroko.

Skoro raz mi pomogłeś, a zjawiłeś się z nikąd, to zrobisz to samo następnym razem.. prawda ?

Uśmiechnąłem się możliwe jeszcze szerzej.

- Niedługo się zobaczymy Theodor.. – powiedziałem na głos patrząc przez okno w jakiś punkt na niebie.

Naprawdę miałem ogromną nadzieję, że tym razem też się zjawi, by mi pomóc.

                Następnego dnia wstałem nadzwyczajnie wcześnie. Szybko przygotowałem się do wyjścia , po czym poszedłem na uczelnię.  Wszystkie zajęcia minęły w rekordowym tempie, ale to pewnie dlatego, że nie brałem w nich udziału, a raczej dopracowywałem swój wspaniały plan. Od czasu, do czasu Alice mówiła coś w stylu: „Co miłość robi z człowiekiem”, na co ja jedynie patrzyłem na nią z politowaniem. Gdy już wszystkie zajęcia się skończyły, a na dworze zaczynało się ściemniać, wyszedłem zadowolony z uczelni i skierowałem się w stronę parku z nadzieją, że spotkam tam jakiś chuliganów…

Tak, tak wiem.. dziwny jestem.

Niestety, zawiodłem się, gdyż nikogo tam nie było. Park był idealnie pusty, jak jeszcze chyba nigdy.

Westchnąłem ciężko.

No nic, nie udało się  raz, próbujemy dalej.

Skierowałem się w stronę centrum miasta, gdzie zawsze o tej porze przejście przez ulicę graniczyło z cudem. Gdy tylko dotarłem na miejsce, od razu ruszyłem na jedną z najbardziej ruchliwych dróg, ale nic się nie stało. Każde auto po kolei zatrzymywało się przede mną, a kierowcy krzyczeli tylko coś w stylu „Jak chcesz popełnić samobójstwo, to wybierz sobie innego debila, żeby Cie przejechał”.

I wtedy mnie natchnęło..

Samobójstwo !

Dobra, dobra.. to już lekka przesada, wiem.

Tylko że.. ja naprawdę chcę go zobaczyć.

Niestety. Nic nie skutkowało.

Mijały kolejne dni, a ja nie mogłem go zobaczyć. Robiłem naprawdę głupie rzeczy i nie raz niewiele brakowało, bym rzeczywiście wylądował w drugim świecie. On jednak, ciągle się nie zjawiał. Przestałem chodzić na uczelnię, odizolowałem się od Alice. Ciągle siedziałem w pokoju nie mogąc się na niczym skupić, niczym poza nim.

Theodor…

- Ja chcę Cie tylko zobaczyć, czy to aż tak wiele !? – wrzasnąłem, już kompletnie nie wiedząc co mam robić.

Mijały kolejne dni, a ja ciągle go nie widziałem.

Co więcej, pewnego dnia znów zacząłem myśleć o próbach samobójczych, ale tym razem takich… skutecznych.

I znów minęło kilka dni…

I znów go nie widziałem…

I znów w mojej głowie błądziły dziwne myśli…

W końcu stwierdziłem, że nie ma sensu tak żyć… ciągle myśląc o facecie, o którym nic się nie wiem, a że nie mogłem o nim zapomnieć, zostało jedno wyjście. 

Stałem nad urwiskiem. Kiedy byłem mały przychodziłem tu z matką.. lubiła odgłos fal bijących o ścianę klifu.

To śmieszne, że skończę w jej ulubionym miejscu.

No cóż…

Uśmiechnąłem się lekko.

W mojej głowie panował dziwny spokój. Uznałem to za dobry znak.

- Żegnaj Theo. – szepnąłem pod nosem po czym nachyliłem się nad przepaścią i zrobiłem krok w przód zamykając oczy.

Jednak zamiast lodowatej wody otaczającej moje ciało, jedyne co poczułem to czyjaś chłodna dłoń łapiąca mnie boleśnie za ramie.

- Co ty wyprawiasz dzieciaku ? – usłyszałem znajomy, niski głos.