the Gazette 11

Witam moje skarby kochane . ! <3

No i mamy nasz nowy rok. Przeżyliśmy koniec świata, więc ta trzynastka chyba nie jest nam straszna prawda ? Ja nawet jestem do niej bardzo pozytywnie nastawiona, gdyż ten rok zaczął się naprawdę bardzo dobrze. Mam nadzieję, że u was tez wszystko jakoś sie układa. ;)

Tym czasem zapraszam was na spóźniony rozdział the Gazette. 

Witam serdecznie nową czytelniczkę, Wera, mam nadzieję, że będzie Ci się u mnie podobało. <3

Dziękuję bardzo A, która jakoś tchnęła we mnie wenę do napisania tego rozdziału, oraz czuwała by wszystko w nim było tak jak należy. Dziękuję za poprawienie go i wsparcie, jakie mi dawałaś ;*

Dedykacja dla  Nenuś <3

- Jak sobie życzysz.  – szepnął Aoi tuż przy uchu Uruhy.  Jego oczy już od dawna były zasnute mgłą, a umysł nie bardzo nadążał za wszystkim co się wokół działo.

Pomyśleć, co alkohol może zrobić z człowiekiem.

Kouyou korzystając z sytuacji, jaka się nadarzyła, szybko odłożył obie literatki na szafkę nocną i objął bruneta w pasie tym samym zmniejszając dzielącą ich odległość do minimum. Aoi zadowolony z takiego obrotu sprawy zarzucił ręce na szyję blondyna i wpił się gwałtownie w jego usta. Całowali się długo i namiętnie, a niekiedy nawet brutalnie. W końcu Uruha stwierdził, że oczekuje od Yuu znacznie więcej niż jakiegoś tam pocałunku. Pozbawił go jednym, sprawnym ruchem koszulki, by zaraz przygwoździć go do łóżka i pieścić jego smukłą szyję koniuszkiem języka. Aoi niemalże natychmiast odchylił głowę w bok rozkoszując się dotykiem chłopaka. W pewnej chwili Uruha pozwolił sobie na jeszcze więcej, i zszedł z pieszczotami na tors bruneta, co chwilę zahaczając językiem o jego sutek. Jego dłonie powędrowały do spodni Aoi’ego, które już miał rozpiąć, gdy nagle po całym domu rozbrzmiał dzwonek do drzwi.  Aoi natychmiast zesztywniał, a jego źrenice rozszerzyły się do granic swoich możliwości. Czuł się teraz jak przestępca nakryty na kradzieży.

- Poczekaj. Otworzę. – powiedział spokojnie Uruha i chwiejnym krokiem zawędrował w stronę drzwi. Gdy już tam dotarł, jakimś cudem nie potykając się na żadnym ze schodów otworzył powoli i niezbyt chętnie wrota do swej posiadłości.

- Miyavi zapomniał telefonu – uśmiechnął się szeroko Takamasa mijając blondyna w drzwiach i zaraz zniknął za drzwiami salonu, by poszukać swojej zguby.

- Wszystko w porządku Uruha ? – zapytał spokojnie Ruki uważnie przyglądając się chłopakowi. Mimo odległości, która ich dzieliła doskonale było czuć woń alkoholu bijącą od Kouyou.

- Jasne. – odpowiedział cicho opierając się o framugę drzwi, a na jego twarz wstąpił lekki uśmieszek.

- Gdzie Aoi ? – kontynuował rozglądając się po wnętrzu pomieszczenia. Czuł, że coś jest nie tak.

- Na górze. Śpi. – wyjaśnił prostując się odrobinę, po czym powolnym krokiem zbliżył się do niższego chłopaka. – A co, też chcesz przenocować ?

- Właśnie nad tym myślę. Jesteś pijany. – mruknął odsuwając się odrobinę od Uruhy. – Cuchniesz sake.

- Jaki wrażliwy. – wymruczał gardłowo, jednak nie podszedł już bliżej.

- Znalazłem ! – wykrzyknął zadowolony Miv gdzieś  z głębi domu.  Zaraz stanął w drzwiach tuż obok Uruhy. – Miyavi ma swój telefon. – uśmiechnął się szeroko.

- Świetnie. To na razie. – burknął Kouyou wchodząc do pomieszczenia.

- Jesteś pewny, że wszystko dobrze ? Jesteś blady. – zapytał jeszcze raz Ruki.

Nie musiał jednak czekać zbyt długo na odpowiedź, gdyż Uruha zgiął się w pół i zwymiotował na podłogą tuz przed nogami Miyavi’ego.

- Ble ! – odskoczył natychmiast, po czym stanął na pobliskiej szafce. Tak dla bezpieczeństwa swoich butków.

Ruki jedynie zmrużył oczy. W takich sytuacjach, nienawidził mieć racji. Wszedł do mieszkania przyjaciela i zamknął z sobą drzwi.

- Nic mi nie jest. Idźcie sobie. – jęknął niezadowolony z takiego obrotu spraw Uruha.

- Ani mi się śni. – odpowiedział nad wyraz spokojnie Ruki biorąc przyjaciela pod rękę. Zaprowadził go do łazienki, gdzie ten maił się przywrócić do porządku, a sam w tym czasie wrócił na dół posprzątać.

- Miyavi, sprawdź co z Aoi’m. – powiedział nawet na niego nie patrząc.

- Miyavi sprawdzi ! – wykrzyknął zadowolony z faktu, że zostało mu przydzielone jakies ważne zadanie pobiegł po schodach na górę i zaglądną do pokoju gościnnego.  Niestety nikogo tam nie było. Wzruszył lekko ramionami i tym razem zaglądnął do sypialni Uruhy.

- Aoi ! – krzyknął brunet uśmiechając się szeroko i podbiegł do łóżka przyjaciela.

Yuu słysząc znajomy głos niemalże podskoczył z przerażenia.

- Miv ! Co tu robisz tutaj ?! – wykrzyczał zdziwiony obecnością chłopaka.

Brunet zaśmiał się cicho słysząc takie pytanie i usiadł na łóżku tuż przed kolegą.

- Mam zobaczyć czy żyjesz. Więc żyjesz ? – wyszczerzył się jak to miał w zwyczaju.

- Żyje… chyba. – odpowiedział zastanawiając się nad swoją odpowiedzią. Teraz wcale nie był tego taki pewien.

- Ok. – powiedział i wybiegł z pokoju. Zaraz stanął obok Rukiego, który już uporał się ze sprzątaniem.

- Miyavi melduje, że Aoi powiedział Miyavi’emu, że chyba żyje.  – powiedział stojąc na baczność z ręką przy głowie, tak jak wojskowi na filmach.

Ruki nie wytrzymał i zaśmiał się cicho na ten widok.

- Dobrze. To teraz idź i posiedź z nim chwilę.

- Tak jest! – krzyknął i znów zniknął z pola widzenia blondyna.

Wpadł do pokoju w którym znajdował się brunet i znów usiadł na skraju łóżka patrząc na niego z tym swoim uśmieszkiem wymalowanym  na twarzy.

W tym samym czasie Ruki wszedł do łazienki, zilustrował spojrzeniem Uruhę po czym westchnął ciężko.

- Wyglądasz jak siedem nieszczęść. – powiedział spokojnie i oparł się o ścianę. – A teraz słucham. 

- Co mam Ci niby powiedzieć ? – wydukał osuszając ręcznikiem twarz.

- No nie wiem. Może dlaczego jesteście nawaleni w trupa ? – popatrzył na niego groźnie. Nie podobało mu się to wszystko.

- Męskie spotkanie. Mieliśmy pić cole .? – popatrzył na niego z jasną ironią.

- Jeśli nie umie się pić alkoholu to lepiej sięgnąć po Cole. – Mruknął pod nosem i wycofał się z łazienki. – Chodź.

- Gdzie niby ? – zapytał niezadowolony.

- Spać. W tym stanie nie jesteś zdolny do niczego innego. 

Ruki spokojnie powędrował do sypialni Uruhy. Uchylił drzwi do sypialni blondyna i przechylił odrobinę głowę w bok. Nie spodziewał się tu Aoi’ego. Uruha zawsze pilnował porządku i gdy ktoś u niego nocował, zawsze, ale to zawsze spał w pokoju gościnnym.

No cóż. Lepiej się chyba nie odzywać. W końcu nie jego sprawa, co ta dwójka planowała. 

Zamkną drzwi do pokoju i jakby nigdy nic pociągnął Kauyou do następnego pokoju. Na szczęście był on przygotowany do użytku.

Oczywiście nie obyło się bez sprzeciwów i licznych wyzwisk  kierowanych w stronę Rukiego, ale ten jakoś nie specjalnie się tym przejął, a jedynie czekał cierpliwie, aż Uruha w końcu padnie, co stało się szybciej niż obaj się tego spodziewali.

Gdy tylko Takanori upewnił się, że chłopak na pewno śpi wyszedł po cichu z pokoju i skierował się w stronę prawowitej sypialni blondyna.  To co tam zobaczył automatycznie wywołało uśmiech na jego twarzy, gdyż Aoi również już smacznie spał, a Miyavi z bananem na twarzy wpatrywał się w księżyc siedząc na parapecie okna.

- Ej.. – szepnął cicho, by nie obudzić Yuu – no chodź.- wyciągnął ręce w stronę bruneta, gdy ten się tylko odwrócił.

Miyavi zeskoczył szybko z okna i podbiegł do blondyna przytulając się do niego mocno. Razem skierowali się na dół do salonu, gdzie wynaleźli jakieś filmy i obaj oglądali przez całą noc, tak na wszelki wypadek gdyby któryś z chłopaków się obudził.

~W tym samym czasie u Reity.

- Co jest ? – mruknął cicho wycierając ręcznikiem mokra głowę.

‘Nawet pod prysznicem nie można mieć chwili spokoju’ – przemknęło mu przez myśl.

Jego telefon dzwonił już chyba 5 raz w ciągu 10 minut, albo ktoś ma coś bardzo ważnego, albo znów jakaś chora fanka wynalazła jakimś cudem kontakt do niego.

Westchnął ciężko unosząc przedmiot do góry, by spojrzeć na ekran.

- Kai ? – zapytał jakby sam siebie.

Oddzwonił szybko. Zastanawiał się, co takiego się stało? Kai nigdy nie dzwoni więcej niż raz, zawsze uważa, że jak ktoś będzie chciał wiedzieć, co ten od niego chciał to oddzwoni.

-Halo ?

- Kai. Co chciałeś ?

- Rei-chan ! Mogę do Ciebie przyjechać ? – zapytał pośpiesznie.

- Teraz ? Wiesz, która godzina ? – uniósł do góry brew.

- Wiem, wiem.

- Stało się coś?  - dopytał już martwiąc się, nie na żarty.

- To mogę?

- No jasne. Przyjedź. – odpowiedział po dłuższym zastanowieniu kiwając jakby na potwierdzenie głową.

Nie było mu już dane nic powiedzieć, gdyż brunet szybko się rozłączył.

- Co do cholery ? – zadał sam sobie pytanie.

Stał tak przez chwile w miejscu, po czym odłożył słuchawkę i poszedł do swojej sypialni, by nałożyć na siebie jakąś koszulkę. Popatrzył leniwie na zegarek. Miał jeszcze trochę czasu do przyjazdu kolegi, więc wziął do ręki swój najcenniejszy skarb, by zaraz po całym pokoju rozbrzmiały basowe dźwięki. Zaledwie kilkanaście minut później usłyszał dzwonek do drzwi. Od razu przerwał swoją grę, odłożył przedmiot na swoje miejsce, a sam skierował się w stronę wejścia, by otworzyć Kai’owi.

- Cześć. – uśmiechnął się do bruneta.

Ten wszedł pośpiesznie, ściągnął buty i od razu skierował się do salonu. Reita jedynie uniósł do góry jedną brew, nie bardzo wiedząc, co się właściwie dzieje, że jego przyjacielem. Zamknął drzwi i poszedł do salonu.

- No to co się dzieje? – zapytał opierając się o framugę drzwi.

- No więc.. – zawahał się na chwilę. - Nie chciałem spędzić tej nocy sam.  – odpowiedział tak cicho, że mimo niewielkiej odległości jaka ich dzieliła, Reita naprawdę musiał się wysilić, by wszystko zrozumieć.

- Dlaczego? – dopytał widząc, że Kai nie zamierza już nic więcej dopowiedzieć.

- No bo.. no bo.. – popatrzył na blondyna wielkimi oczami, po czym podniósł się z kanapy i podbiegł do chłopaka przytulając się do niego. – On przyjdzie po mnie!

- Kto przyjdzie ? – zapytał już kompletnie nic nie rozumiejąc.

- No ten pan z workiem na głowie i siekierą w ręce !

- Co ? – W tym momencie na twarz blondyna wstąpiło politowanie. – Kai. – niemalże jęknął załamany, ale mimo wszystko objął delikatnie chłopaka.

- On przyjdzie. Rozbije szyby i… i…

- Kai. – szturchnął nim lekko tracąc powoli cierpliwość. – To tylko film. Taki facet nie istnieje, jasne?

- Wcale nie. Ten pan jest, widziałem.! – popatrzył na niego z oburzeniem.

- Gdzie ?

- No w telewizorze!

Reita westchnął ciężko po czym uśmiechnął się delikatnie i pogłaskał chłopaka po głowie.

- No to czym się tak martwisz ? Skoro był w telewizorze, to tak łatwo z niego nie wyjdzie, prawda?

Zapanowała cisza. Kai wyglądał jakby nad czymś naprawdę bardzo intensywnie myślał. Wpatrywał się przez pewien czas w jakiś punkt na koszulce blondyna, po czym uśmiechnął się szeroko i tym razem spojrzał mu w oczy.

- Rzeczywiście. ! Przecież stamtąd nie da się wyjść. – uśmiechnął się możliwie jeszcze szerzej – Wiem, bo kiedyś próbowałem wejść i mi się nie udało. – Tu jego uśmiech zbladł na chwilę.

- Oj Kai.. – powiedział jedynie i pokręcił głową.

Często śmieszyło go zachowanie chłopaka. Oczywiście często zdarzało się, że jego wymysły stawały się nawet uciążliwe i męczące, no ale trudno było sobie wyobrazić życie bez niego. The GazettE bez Kai’a , to już nie ten sam zespół, tak samo jak wycieczka bez Miyaviego, nie jest  pełną przygód wyprawą.

- Wziąłeś ze sobą coś do spania chociaż ? – zapytał w pewnym momencie uświadamiając sobie, że gdy chłopak wszedł nie miał ze sobą żadnej torby.

- No nie, nie miałem czasu się pakować. – powiedział cicho spuszczając głowę.

- No tak. – mruknął cicho uśmiechając się pod nosem. – chodź. Znajdziemy ci coś.

Nie mówiąc już nic więcej pociągnął chłopaka na piętro. Otworzył jedną ze swoich szaf, by poszukać czegoś co będzie pasowało do bruneta. Gdy w końcu znalazł odpowiedni ubiór dla niego, rzucił kompletem w głowę Kaia.

- To idź pod prysznic, a ja zobaczę czy mam jakieś ciekawe filmy.

- Nie chce.  – powiedział szybko Yutaka.

- Czemu ? – zapytał blondyn przyglądając się mu uważnie. – Ty kochasz filmy.

- Ale znów będzie jakiś straszny pan. – zrobił maślane oczka.

- Nie będzie.. poszukam jakiejś komedii. Pośmiejemy się. – uśmiechnął się do niego ciepło.

- No to dobra. Lubię się śmiać. ! – uśmiechnął się szeroko prezentując swoje białe kiełki.

- Wiem, wiem. – powiedział spokojnie patrząc na niego przez chwilę. – idź się umyj. – dopowiedział po kilku minutach, gdy tylko zorientował się, co robi.

Zniknął zaraz za drzwiami do pokoju, w którym spędzał najwięcej czasu, a to pewnie dlatego, że znajdowało się w nim kino domowe z setkami różnych filmów. Przepatrzył płyty, wyciągnął kilka tych, które najbardziej mu się spodobały i rozłożył je na stoliku, po czym poszedł do kuchni po coś do picia.

Gdy wrócił, na kanapie przed telewizorem siedział już Kai ubrany w jego dresy z 2 płytami w ręce.

- Nie wiem który mi się bardziej podoba. – wymamrotał pod nosem w taki sposób, że Reita nie był od końca pewien, czy powiedział to do niego, czy może do samego siebie. Na stoliku położył dwie szklanki i butelkę Fanty, a następnie usiadł obok bruneta i obejrzał obie płyty.

- Skoro tak, możemy oglądnąć oba. – uśmiechnął się delikatnie w stronę Yutaki.

- Ale który najpierw ? – popatrzył na blondyna robiąc jego firmową, słodką minkę.

- Ten.

Reita wziął pierwszą od swojej strony płytę i włączył film. Obaj oglądali z wielkim zaciekawieniem, podśmiechując się do jakiś czas. Później oglądnęli tez drugi film.  

Kai ziewnął.

- No to co. Teraz do spania? – zapytał blondyn podnosząc się z siedzenia. Odłożył obie płyty na swoje miejsce, po czym od razu skierował się w stronę sypialni nie czekając na odpowiedź chłopaka.

Kai natomiast siedział przez chwilę, zastanawiając się czy aby na pewno jest śpiący. Po dłuższej chwili przemyśleń stwierdził jednak, że jest wystarczająco późno, by się położyć i grzecznie powędrował do pokoju, w którym Reita zawsze kazał nocować swoim gościom.

~3:40 w nocy.

- Rei-chan. – mruknął Kai siedząc na łóżku tuż obok śpiącego blondyna. – Reita. – powtórzył nice głośniej lekko szturchając go za ramię.

- Kai. – wydukał cicho przez zachrypnięte gardło. Otworzył powoli zaspane oczy, by zaraz przetrzeć je dłońmi  i podnieść się do pozycji siedzącej. – Co ty tu robisz o tej godzinie? – zapytał cicho patrząc na bruneta.

- Pan z maską był u mnie. Boje się. – powiedział cichutko, jakby bojąc się reakcji blondyna.

Reita wpatrywał się w niego przez chwilę. Każdego innego pewnie wysłałby na księżyc, bez możliwości powrotu, za budzenie go o tak nieludzkiej porze, ale Kai.. Kai to osoba, do której przywiązał się najbardziej ze wszystkich. Poza tym, kto miałby serce wywalić z łóżka tak słodko wyglądającego chłopaka? Na dodatek, te piękne brązowe oczka  wypełnione łzami. Widok, za który niejeden człowiek na ziemi oddałby wszystko.

- Chodź tu.  – powiedział ciągnąc bruneta w swoją stronę tak, by położył się obok niego. Okrył go dokładnie kołdrą, uśmiechając się delikatnie, po czym dłonią pogładził jego ramię. – Teraz nic Ci nie zrobi.

-Naprawdę ? – zapytał cichutko przytulając się do ciepłego ciała Akiry.

- Mnie nie wierzysz ? – popatrzył na niego uśmiechając się nieco szerzej.

- Wierzę Ci Rei-chan. – wyszeptał powoli zamykając oczka, a zaraz po tym zasnął.

-Dobranoc Kai. – powiedział, po czym również odpłynął do krainy Morfeusza.