Blask ciemności 01

No.. Myślę, że mogę dać wam już pierwszy rozdział mojego nowego opowiadania. ^^

A co będzie dalej? To teraz pokaże się 10 rozdział Szkoły życia, a później 11 rozdział tG. I myślę też, że to wszystko jeszcze przed świętami.  Zależy od nauczycieli, którzy ostatnio wyciągają ze mnie wszystko co najlepsze i od tego kto zajmie się przygotowaniem domu na święta . ;D W każdym razie jak tylko znajdę dłuższa chwile wolnego, to obiecuję, że rozdziały się pokażą. Zastanawiałam się też nad napisanie świątecznego OneShot’a . Zobaczymy, jak to wyjdzie.

W każdym razie zapraszam wszystkich do czytania ;*

Dedykacja dla Kocura. <3

- Co ja najlepszego wyprawiam ? – mruknąłem pod nosem, jakby sam do siebie.

Ponoć takie zachowanie jest oznaką starości, bądź choroby psychicznej. W normalnych warunkach powiedziałbym, że bardziej prawdopodobna jest pierwsza wersja, ale w takim przypadku…

Westchnąłem ciężko.

Już od ponad miesiąca, dzień, w dzień śledziłem Michaela, bo inaczej się chyba nie da nazwać całodobowej obserwacji… Prawda ?

 Na moje szczęście od kilku dni padał deszcz więc było mi łatwiej poruszać się po mieście, gdyż słońce zasłaniały gęste chmury.

Przy okazji obalę pierwszy „wampirzy mit”. Otóż słońce, nie może nas spalić, ani też nie świecimy się w nim jak diamenty... Nie wiem kto mógł wymyślić taką głupotę, ale osobiście uważam, że autor tej bajeczki powinien dostać Nobla w dziedzinie idiotyzmu. Słońce nam szkodzi, gdyż jesteśmy wtedy nieco słabsi, wolniejsi, bardziej zauważalni, mniej odporni na ból, ale nic poza tym. Jesteśmy na samej górze układu pokarmowego, więc chyba oczywistością jest, że nie możemy mieć takich wielkich słabości.

Wracając do głównego tematu.

Co dzień chodziłem za Michaelem, gdy zmierzał na uczelnię, a później obserwowałem jak wraca do domu, z wierzy jednego z tutejszych kościołów.

Najśmieszniejsze jest to, że doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że takie zachowanie jest co najmniej żałosne, wręcz chore, a i tak nie robiłem kompletnie nic, by je zmienić.

Cóż…

Czy wspomniałem już, jak ja nienawidzę liczby 666?

Nie ?

W takim razie wspominam to teraz.

Nienawidzę.

             Tak więc pewnego dnia zaobserwowałem, jak Michael wychodzi z jakąś „damą”.

Nie wiedzieć  czemu pierwszy raz od wielu, wielu stuleci poczułem taki jakby ucisk w brzuchu i w sercu jednocześnie. Wy nazywacie to chyba zazdrością, ale nieważne.

Poszedłem za nimi. Byli w kinie na jakiejś komedii romantycznej, później poszli do tutejszej galerii, następnie w pobliskiej knajpce zjedli jak mniemam kolację, a na końcu on odprowadził ją do domu, gdzie się pożegnali.

             Jakie to było… denne.

 Duch romantyzmu dawno temu umarł w ludzkich sercach.

            Obserwowałem, jak równym krokiem zmierza w kierunku swojego domu. Było już ciemno, co ułatwiło mi sprawę. By zwykły śmiertelnik mógł dostrzec ukrywającego się wampira po zachodzie słońca, naprawdę musiał się wysilić, co więcej musiał w wampiry wierzyć.

             W pewnym momencie, na drodze, tuż przed Michaelem pojawiło się czterech chłystków.  Nie będę ukrywał, nie spodobało mi się to.

 Po chwili dało się słyszeć głos jednego z nich.

 - Część Piękniutki. Może zechciałbyś się podzielić z nami swoimi oszczędnościami. – Zaraz po tym stwierdzeniu rozbrzmiał szyderczy śmiech pozostałej trójki.

- Przykro mi. Nie mam żadnych. – odpowiedział Michael. Widać było, że stara się zachować spokój, co nie bardzo mu wychodziło. Głos mu drżał, prawie tak bardzo jak nogi, a serce biło tak szybko, że przez chwilę zastanawiałem się, jak długo ludzki organizm byłby wstanie wytrzymać takie ciśnienie krwi.

- Nie masz ? To dopiero pech. – powiedział jeden z oprychów. – Na twoje szczęście, jesteśmy wyrozumiali.  – uśmiechnął się pod nosem ilustrując ciało Michaela.

- Oddasz w naturze – dodał zaledwie chwile później jeden z trójki, a dokładnie w tym samym momencie największy z nich ruszył w stronę chłopaka.

            Przeklęte 666 urodziny.

Westchnąłem ciężko.
Zaledwie sekundę potem stanąłem między chuliganami, a obiektem moich fascynacji i popatrzyłem w oczy mężczyzny, który zbliżał się do Michaela.

- A ty kto !? – warknął jeden z czterech.

- Odejdźcie – powiedziałem spokojnie.

Moje oczy przyjęły kolor krwistej czerwieni, na co niemalże wszyscy w dokładnie tej samej chwili cofnęli się kilka kroków, a na ich twarze wtargnął strach. Mimo to, nie wyglądało na to, żeby mieli tak łatwo odpuścić.

- Ostrzegam. Nie znoszę się powtarzać. – warknąłem już groźniej. Wtem cała czwórka się cofnęła i zaczęła biec w przeciwnym kierunku krzycząc coś o demonie.

Westchnąłem ciężko.

Ponownie już tego dnia.

Moje oczy przybrały na powrót swój naturalny, błękitny kolor. Odwróciłem się powoli w stronę Michaela, który jedynie stał i patrzył na mnie. W jego oczach można było dostrzec strach, ale  też wdzięczność i ulgę.

- Jesteś cały? – Zapytałem spokojnym tonem, nie chcąc go bardziej straszyć. Oczywiście doskonale zdawałem sobie sprawę, że nic, a nic mu nie jest, ale musiałem zachować jakiekolwiek pozory człowieczeństwa.

Przez chwile patrzył na mnie, jakby nie rozumiał co do niego powiedziałem.

- Tak. – odpowiedział w końcu – Dziękuję – Ostatni wyraz wypowiedział tak cicho, że przeciętny człowiek chyba by tego nie usłyszał. Oczywiście moje wampirze uszy doskonale spełniały swoje zadanie i każdy, nawet najcichszy szept, czy westchnienie im nie umknęły.

- Dobrze- skwitowałem krótko i odwróciłem się, by zaraz iść przed siebie powolnym, człowieczym tempem. Szybko jednak usłyszałem zbliżające się kroki ,a tuż po tym zostałem złapany za rękaw skórzanej kurtki.

- Dziękuję Ci –Powiedział już trochę głośniej. Jego serce zdawało się wracać powoli do normalnego tempa.

Spojrzałem na niego, a później na dłoń, która mnie trzymała.

~Michael~

Trzymałem go mocno za rękaw. Nie wiem czemu, ale nie miałem odwagi złapać go za rękę.

Popatrzyłem na jego twarz.

Wyglądał zachwycająco. Miał mocną, wyraziście zarysowaną szczękę, wysokie, dobrze zaznaczone kości policzkowe i zarys dołeczka w podbródku. W jego klasycznych rysach było coś, co w nadzwyczajny sposób nie pasowało do XXI wieku, przez co z łatwością można było wyobrazić sobie go jako średniowiecznego rycerza, albo nie. Nie rycerza. On pasował na starożytnego Władcę. Takiego, który miał tysiące niewolników, wymagał od nich dużo, karał ich, ale był dobry.

Popatrzyłem w jego oczy.

Ślepia o tak intensywnej, błękitnej barwie, że można było zapomnieć o całym świecie, patrzeć w nie godzinami i topić się w nich, niemal jak w oceanie.

            Ledwo powstrzymałem się od obejrzenia go od głowy, aż do stóp.

            Zorientowałem się, że patrzył na moją dłoń. Puściłem szybko jego rękaw spuszczając odrobinę głowę w dół.

- Przepraszam Pana. – wydukałem cicho. Czułem się, jakbym miał w gardle piłkę baseballową, której za nic w świecie nie mogłem z siebie wyciągnąć.

- Nie ma za co mały. – powiedział tym swoim niskim głosem. Nawet to, wydawało się w nim być nienaturalne. – Nie powinieneś się szwendać sam o tej godzinie. – dodał chowając ręce do kieszeni.

- Jestem pełnoletni, mogę chodzić kiedy chcę i gdzie chcę. – mruknąłem pod nosem. Dopiero gdy skończyłem mówić, zorientowałem się jak to zdanie zabrzmiało.

Dzieciak.

Zachowałem się jak ostatni dzieciak.

- Pff. – prychnął mężczyzna nachylając się nade mną odrobinę. – Dla mnie możesz mieć nawet sto lat,  ale jak nie umiesz sobie sam radzić, nie różnisz się niczym od przeciętnego dziesięciolatka. – powiedział tuz przy moim uchu, a jego głos dudnił we mnie przez chwilę. Dodatkowo jego oddech na mojej szyi sprawił, że nie wiedzieć czemu przeszły mnie tysiące dreszczy.

Sam nie wiem co w nim było, ale to coś ciągnęło mnie do siebie niczym marihuana wieloletniego narkomana.

Nie odezwałem się. Wiedziałem, że miał rację.

- Wracaj do domu. – powiedział prostując się.

Dopiero teraz zauważyłem jaki był wysoki. Ja sam liczę sobie 170 centymetrów wzrostu, a ten mężczyzna musiał mieć co najmniej 190cm.

- Mogę chociaż wiedzieć… - zawahałem się.

-Theodor. – odpowiedział odwracając się ode mnie i ruszył przed siebie.

Uśmiechnąłem się delikatnie.

Theodor.

Mężczyzna, który mnie uratował tak się nazywał.

Theodor.

Rzadko spotykane imię. 

Theodor.

Imię, które od dziś będzie mi się kojarzyło z…

Pięknem? Pomocą? Tajemniczością? Niezwykłością?

Sam nie wiem z czym bardziej.

Theodor…

.C.d.n.