Blask ciemności 08

 Cześć wszystkim ! 
Jak to mówią święta, święta i po świętach.. Mam tylko nadzieję, że wszystkim się udały. ;D Przynajmniej ja wyjątkowo w tym roku jestem z nich zadowolona xD No to teraz czas na sylwestra.. Macie już jakieś plany ? 
Tymczasem, zapraszam do czytania ;**
Ps. Przepraszam za błędy, poprawie je w najbliższym czasie. 

~Dedykacja dla Basi ! <3

Od dnia, w którym wyznałem Michaelowi prawdę minął już tydzień. W tym czasie, wraz z Azielem wyjaśniliśmy mu, jakim zaszczytem jest dostać zaproszenie od królowej, oraz że nie możemy go odrzucić, a więc musimy wyjechać w daleką podróż. Chwilę zajęło nam przekonanie Mike'go, ale na szczęście po długom czasie ciągłego odmawiania, zgodził się na wyjazd. Oczywiście nie obyło się bez miliona pytań jakie nam zadał, ale dzięki temu z ręką na sercu mogę stwierdzić, że blondyn wie już dosłownie wszystko o rasie wampirów.
Ponadto w ciągu tych siedmiu dni znacznie się do siebie zbliżyliśmy. Michael już nie traktował mnie jak dopiero co poznanego pana, a jak dobrego przyjaciela, może nawet brata... W każdym razie nie czuł się w ogóle skrepowany, a czasem powiedziałbym nawet, że pozwalał sobie na zbyt wiele.

Aziel natomiast był jakiś taki... grzeczny. To znaczy, nadal cholernie mnie denerwował, ale to było nic w porównaniu do jego możliwości. W przypadku tego idioty to coś jak "Cisza przed burzą", mimo wszystko starałem się o tym po prostu nie myśleć i robić wszystko, by na każdy możliwy sposób unikać brata jak najbardziej.

Nadszedł niestety taki dzień, kiedy chcąc, nie chcąc musiałem siedzieć tuż obok niego przez cały boży dzień, a to dlatego, że ruszyliśmy już w podróż do królestwa Wampirów. Z tego co wiem Mike powiedział rodzicom, że jedzie na wymianę studencką, a prawda była taka, że wziął urlop. Na całe szczęście jego rodzice niezbyt interesowali się synem.

***

-Daleko jeszcze ? - zapytał znudzony kilkugodzinną podróżą z twarzą opartą o szybę samochodu.

-Zorientujesz się, gdy będziemy niedaleko. - odpowiedział obojętnie Aziel, który prowadził wóz, a ja sam uśmiechnąłem się delikatnie. W końcu Mike ciągle był tylko człowiekiem, więc nic dziwnego, że ta podróż zdążyła go już zmęczyć.

       Im bardziej zbliżaliśmy się do królestwa tym bardziej wszystko stawało się ponure. Już przez dłuższy czas jechaliśmy dawno zapomnianą przez ludzi drogą w głąb lasów, które od wieków rosły na tutejszych wzgórzach. Doskonale pamiętam jak z innymi wampirami dodawaliśmy "uroku" temu miejscu, a wszystko miało na celu odstraszenie waszej rasy.

-Już niedługo Michaelu. - powiedziałem patrząc na niego pocieszająco, a dłonią pogładziłem jego miękki policzek.

Chłopak znacznie rozpromienił się na ten gest, gdyż na jego usta również wtargnął uśmiech który nie zniknął, aż do momentu, gdy dojechaliśmy na miejsce.

~Michael~

Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego. Zaledwie chwilę temu jechaliśmy przez ciemny las, który wyglądał niczym wyjęty z horroru, a tu nagle zza niego wyłoniło się miasto tak piękne, że nawet w mojej wyobraźni nie mógłbym stworzyć czegoś takiego.

Każdy szczegół idealnie do siebie pasował, a zebrane wszystkie razem stanowiły nieskazitelną całość. Każdy domy wybudowany był w jednym ze stylów, które na świecie dominowały jeszcze w średniowieczu.  Chodniki od ulic oddzielone były cienkimi pasami zieleni z zasadzonymi kwiatami w kolorze czerwieni, a gdzieniegdzie rosły również iglaki przystrzyżone tak, by każdy z nich coś przypominał. Tylko jedna rzecz bardzo wyróżniała się na tle miasta, a mianowicie zamek.

Znajdował się on na samym szczycie wzgórza, a wokół niego rosły lasy. Te jednak były zupełnie inne od tych wcześniejszych. Patrząc na nie czuło się ciepło i ogromną chęć zagłębienia się w nich.

Sam budynek utrzymany był w jasnych barwach z dominacją kremu i bieli, a ogromne okna zakończone łukiem jedynie dodawały mu uroku.

Już nie mogłem się doczekać, kiedy będę mógł wyjść z wozu i wszystko zobaczyć z bliska.

- I jak ? - zapytał Aziel patrząc na mnie kątem oka.

- Suuuper. ! - wykrzyknąłem zadowolony.

Pomyśleć, że na początku zastanawiałem się czy powinienem jechać..

- Wiedziałem, że Ci się spodoba. – powiedział Theo patrząc w okno.

            Gdy w końcu samochód się zatrzymał niemal wybiegłem z wozu. Stanąłem na samym środku ulicy i okręciłem się dookoła na jednej nodze, by móc wszystko obejrzeć.

- Wiesz, że gdybyś zrobił tak u siebie, to najprawdopodobniej byłbyś już naleśnikiem? – zapytał Aziel, z wrednym uśmieszkiem wymalowanym na twarzy.

No tak… Dopiero teraz zorientowałem się, że to miasto jest… martwe ? Wszystkie ulice były puste, a na chodnikach nie było ani jednego człowieka.

- To miasto wampirów, chyba nie myślałeś, że spotkasz tu ludzi, Michaelu. – powiedział Theo z rozbawieniem w oczach.

- Nienawidzę jak tak robisz… - burknąłem krzyżując ręce na klatce piersiowej.

Świadomość, że ktoś siedzi w twojej głowie i zna każdą twoją myśl nie jest zbyt przyjemna.

- W takim razie gdzie wampiry ? – dopytałem się pomijając fakt, że Theo narusza moją prywatność.

-Jest samo południe Mike. – odpowiedział Aziel od razu kierując się w stronę zamku. – Słońce grzeje wtedy najbardziej, a wampiry jako „Dzieci Nocy” nie przepadają za światłem dziennym. - popatrzył na mnie z wyższością -Zwykle wtedy odpoczywają.

- To tak jak ludzie. Po obiedzie odbywacie drzemkę. -  dopełnił wypowiedź brata czarnowłosy.

- Ach.. – powiedziałem mało inteligentnie po czym pobiegłem za Azielem, by wyrównać z nim kroku. Jakoś nie szczególnie uśmiechało mi się zgubić w mieście pełnym wampirów.
Zaledwie sekundę później to samo zrobił Theo i już wszyscy razem szliśmy w stronę domu królowej w całkowitej ciszy. Raz na czas można było usłyszeć jedynie moje westchnienia i coś w stylu „ale piękne”.

No ale co mogłem zrobić? Tutaj było jak w bajce. Oddałbym wszystko, by móc tu mieszkać. Szczerze nie rozumiem dlaczego Theodor z taką łatwością z tego zrezygnował i wybrał życie w miastach ludzi.

             Czując na sobie spojrzenie Theodora popatrzyłem na niego, a on uśmiechnął się serdecznie i zmierzwił mi dłonią włosy.

-Niedługo zrozumiesz – szepnął bardzo cicho tuż przy moim uchu.

Ja natomiast wzruszyłem lekko ramionami wątpiąc w jego słowa.

            Chwilę później znaleźliśmy się na dworze zamkowym. Aziel otworzył wrota do budynku, zupełnie jakby był u siebie, a ja jedynie westchnąłem.

No bo przecież tak nie wypada, prawda ?

Chwilkę później zostałem wprowadzony do środka przez Theodora, który dość mocno złapał moją dłoń, co miało znaczyć, że mam się trzymać blisko… a przynajmniej tak mi się wydawało.

- Królowa oczekiwała twego przybycia Panie. – usłyszałem głos służącej, która skłoniła się w pół przez Theodorem.

- Prowadź. – odpowiedział spokojnie.

Po drodze do właścicielki zamku mogłem zobaczyć setki najpiękniejszych obrazów jakie kiedykolwiek mogłem oglądać, a widziałem ich dość sporo zważywszy na kierunek mych studiów.

Korytarze były bardzo długie i miały wiele rozgałęzień, przez co bez namysłów mogłem stwierdzić, że gdyby ktoś kazał mi iść tędy samemu bez większych problemów bym się zgubił, ale z drugiej strony... w takim miejscu byłoby to nawet przyjemne. Podłoga była wykonana z jasnego kamienia, a ściany oklejone najprzeróżniejszymi tapetami. Nad głowami wisiały złote żyrandole w starym stylu, a w kątach stały przeróżne rzeźby. Nawet nie wiedziałem kiedy się zatrzymaliśmy przed wielkimi drewnianymi drzwiami, prowadzącymi do sali tronowej.

- Jedna, jedyna zasada.. Nie odzywaj się niepytany Michaelu. – powiedział Theo patrząc prosto w moje oczy.

Kiwnąłem głową na znak, że rozumiem, a on puścił mą dłoń i razem z Azielem weszliśmy do środka.

            Gdy tylko znaleźliśmy się w pomieszczeniu, pierwsze co przyszło mi na myśl to „Czy tutaj jest choć jedna niedoskonała rzecz?” Zamek z zewnątrz, hol, korytarze, a nawet to miejsce, wszystko było.. idealne.

-Witajcie. – powiedziała kobieta siedząca na złotym tronie.

-Witaj, moja Pani  - odrzekł Theo kłaniając się lekko.

- Odpuśćmy te maniery. – powiedziała wstając z tronu ,a zaledwie sekundę później już stała przede mną patrząc prosto w moje oczy.

-Mike, tak ? – patrzyła na mnie przenikliwie, a jej twarz pozbawiona była wszelkich emocji.- Jesteś słodszy niż myślałam, choć przyznam, że spodziewałam się kobiety, Theodorze. –na końcu spojrzała na bruneta.

Nie miałem pojęcia o co tu chodzi, i już otworzyłem usta by coś powiedzieć, ale przypomniałem sobie słowa Theo, więc szybko je zamknąłem.

-Wiesz, że czar przywołuje do nas osobę najbliższą ideałowi? – znów skierowała swój wzrok na mnie. - Masz niezły gust. – dopiero teraz na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- Dziękuję, moja Pani. – odpowiedział kiwając głową.

- Oj, czyż nie mówiłam dość ? Jesteś zbyt nudny przystojniaczku. – spojrzała kątem oka na Theo, a ja nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Czy to jest Królowa ? Królowa się tak zachowuje?

- Mam się obrazić ? – zapytała patrząc na mnie srodze, ale zaraz na jej twarz z powrotem wrócił uśmiech. – Oczywiście, że jestem Królową blondasku, ale nie taką nudną jak u was.  – klasnęła w ręce jakby dumna z siebie. - No chłopcy, skoro już jesteście chodźmy się zabawić.

Co to za miejsce ?

Królowa ruszyła przed siebie splatając wcześniej swój mały palec z moim. Nie wiedząc co dokładnie mam robić po prostu poszedłem za nią i dopiero teraz zauważyłem Aziela, który stał oparty o ścianę uśmiechając się wrednie w moją stronę.

Mam złe przeczucia.

- Nie bój się blondasku, przecież Cię nie ugryzę. – powiedziała śmiejąc się cicho – A przynajmniej się postaram. – dodała po chwili całkiem poważnie, przez co zatrzymałem się patrząc na nią lekko wystraszony. Na ten gest królowa zaśmiała się głośno i ponownie mnie pociągnęła.

- Tylko żartowałam blondasku. – popatrzyła za siebie – przystojniaczku, nie stój tam jak słup soli, tylko rusz swoją zgrabną dupcię, bo Ci ukradnę chłopaczka.

Moje zdziwienie chyba osiągnęło swój limit. Takiej królowej nigdy, przenigdy nie widziałem nawet w najdziwniejszych filmach świata. W żadnej książce, bajce, legendzie czy czymkolwiek.  

- Blondasku zamknij buzie, bo to nieładnie. – spojrzała na mnie kiwając palcem przed moją twarzą niczym matka karcąca małe dziecko ,a moje usta automatycznie się zamknęły.

- Róziu, przypilnuj by nikt nam nie przeszkadzał – powiedziała patrząc przed siebie, na co ja rozejrzałem się po całym pomieszczeniu. Wydawało mi się, że nie ma tu nikogo poza królową, Azielem i Theo.

- W porządku. – odpowiedział Aziel na o ja buchnąłem głośnym śmiechem. Puściłem królową i złapałem się za brzuch, a drugą dłonią otarłem lecące z oczu łzy. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale nie mogłem powstrzymać wybuchu. Królowa uśmiechnęła się szeroko na ten widok, jakby zadowolona, że zdołała mnie rozśmieszyć, natomiast Aziel burknął coś niezadowolony i wyszedł z pomieszczenia. W tym czasie Theodor stanął obok mnie i położył rękę na moim ramieniu. Także podśmiechiwał pod nosem.

- Spokojnie. Królowa zawsze nazywa wszystkich po swojemu, a przezwisko danej osoby to jej pierwsze skojarzenie. – wyjaśnił Theodor.

Królowa patrząc na mnie i ciągle się uśmiechając kiwnęła głową dodając wiarygodności słowom wampira.

Śmiech powoli ustawał, a ja starałem się być poważny, co nadal było dla mnie bardzo trudne.

Po chwili dotarliśmy do niewielkiego pomieszczenia z dużym czerwonym stołem, który znajdował się na samym środku. Pokój ten wyglądał, jak przedszkole. Wszystkie ściany miały inny kolor,pod stołem był duży, okrągły i równie barwny dywan. a na szafkach znajdowały się pluszami.

-Myślałem, że z ta zabawą to był żart. – powiedziałem niepewnie. Z drugiej strony przy tej kobiecie wszystko było możliwe.

- Bo był – wyjaśniła poważne siadając przy stole. – To jest sala narad.

Patrzyłem na nią przez chwilę zbity z tropu. Theo widząc to zmierzwił mi włosy i posadził na krześle, niczym dziecko.

- Królowej lepiej się myśli w kolorowych pomieszczeniach. – wyjaśnił uśmiechając się delikatnie, a w moich oczach znów pojawiły się łzy, jednak tym razem za wszelką cenę próbowałem powstrzymać śmiech. Nie chciałem jej urazić, ale w takiej sytuacji..

- Nie powstrzymuj się blondasku. – powiedziała przechylając głowę w bok – To miejsce, nie jest normalne, bo ja nie jestem normalna, a z takich rzeczy trzeba się śmiać. – mówiła przez chwilę poważnie – Bo przecież śmiech to zdrowie !! – wykrzyknęła zadowolona, ponownie już tego dnia prezentując swoje białe zęby.