Blask ciemności 10

       Witam wszystkich po wakacjach.
Wiem, że znów mnie nie było i to przez całe 2 miesiące, za co was bardzo przepraszam, ale postanowiłam w pełni korzystać z tego czasu, ponieważ były to moje ostatnie w pełni beztroskie wakacje. ;) No prawie w pełni.. nie licząc pracy, ale była ona na tyle przyjemna, że nie sprawiała mi większych zawodów. ;p
W każdym razie wracam do was z kolejnym rozdziałem blasku ciemności. ;D
Mam nadzieję, że się wam spodoba.   MIŁEGO CZYTANIA ;**



   Jakby się tak nad tym zastanowić, to chyba za często się na niego obrażam, no ale ludzie... jak można być tak wrednym i głupim, i w ogóle beznadziejnym... No dobra on nie jest beznadziejny, ani tym bardziej głupi, ale wredny jest! Prawda ? Prawda?
Westchnąłem ciężko spoglądając na niego kątem oka. Znów miał na twarzy ten głupi uśmieszek, który rodzi się w chwili mojej obrazy. Może mu to schlebia? Przecież jak ludzie się obrażają na innych to znaczy, że się z nimi liczą... Może on myśli, że jest dla mnie ważny, przez to że się na niego obrażam... O matulko. Nawet jeśli tak myśli to się nie myli.
Ponownie westchnąłem spuszczając przy tym głowę.
-Coś się stało? - zapytał tym swoim nienaturalnie niskim głosem, spoglądając na mnie z jakby lekko pogardliwym uśmiechem.
-Ty się stałeś. - Pokazałem na niego palcem, patrząc mu hardo w oczy. - Chodź bym nie wiem jak się starał nie umiem Cię rozgryźć.
-Nie jestem zbyt smaczny, więc radziłbym nie gryźć. - powiedział z poważną miną, na co ja ponownie westchnąłem.
Kilka takich dni i ten prosty czyn wpadnie mi w nawyk...
-Daj spokój. Człowiek nie może zrozumieć wampira, to absurd. - mówiąc to przeczesał mi dłonią włosy. - Jeśli chcesz coś wiedzieć to po prostu pytaj, wytłumaczę.
-Kiedy są takie rzeczy, o które nie wypada pytać. - mruknąłem pod nosem, na co ten zaśmiał się cicho.
-Przecież i tak znam twoje myśli. - Patrzył na mnie z rozbawieniem i jednocześnie z politowaniem, a ja całkowicie straciłem wiarę w choćby minimalną prywatność.
-Przeszkadzam? - odezwał się Aziel, który nagle wyłonił się zza krzewów.
-Jak zawsze. - skomentował Theo nie racząc nawet spojrzeć w jego stronę. - Czegoś chciał ?
-Pomyślałem, że przyłączę się do waszego pikniku. Chyba nie masz nic przeciwko drogi braciszku? - zapytał z chytrym uśmiechem, a ja przewróciłem oczami zastanawiając się, czy każdy wampir jest taki jak ci dwaj.
-To zamknięta impreza. - tym razem błękitne ślepia bruneta skierowały się prosto na niego.
Patrzyłem to na jednego,  to na drugiego, a mojej głowie pojawiła się myśl, że to ostatnie miejsce w którym powinienem  się teraz znajdować. Podniosłem więc ręce, jakby w geście obronnym i uśmiechnąłem się lekko.
-Dajcie spokój. Jasne, że możesz się przysiąść, a jeśli Tobie to tak bardzo nie pasuje - tu zwróciłem się do Theo - to ja sobie może pójdę, a wy spokojnie będziecie sobie mogli skakać do gardeł.
Obaj patrzyli na mnie w tym momencie jakby z wyczekiwaniem, a ja już chyba setny raz tego dnia westchnąłem ciężko kręcąc przy tym głową.
-Macie po milion lat, a nie rozumiecie ironii.. - mruknąłem pod nosem na co Aziel prychnął cicho, a Theo uniósł brew do góry patrząc na mnie z zadowoleniem.
Udałem, że tego nie widzę, bo nie miałem zielonego pojęcia z czego ten się tak szczerzy i położyłem się na kocu, kierując wzrok na oszklony sufit. Jak się okazało tak szybko jak Aziel się tu pojawił, tak również szybko nas opuścił bez słowa wytłumaczenia. Jakie to niekulturalne....
-Nieładnie obgadywać wampirów. - powiedział Theo, który dosłownie sekundę wcześniej nachylił się nade mną usadawiając się okrakiem na moich biodrach.
-Znów to robisz. - mruknąłem z niezadowoleniem po czym spojrzałem mu w oczy. - poza tym ja nikogo nie obgaduje, a o nim myślę. To różnica! - wytknąłem mu jęzor po czym znów spojrzałem w górę. - z resztą pozycja w jakiej sobie usiadłeś podchodzi pod gwałt. Więc nie jesteś lepszy.
-Gwałt? - zapytał z rozbawieniem, a ja nie miałem pojęcia skąd ono się wzięło.
Powiedziałem coś głupiego?
-Ty chyba nie wiesz co to gwałt człowieczku. - powiedział Theo.
- Po pierwsze to doskonale wiem. - popatrzyłem mu hardo w oczy, unosząc się delikatnie na rękach, dzięki czemu zrównałem się z nim twarzą. - a po drugie, to nie mów do mnie człowieczku. To słowo przepełnione jest pogardą, gdy wychodzi z twoich ust.
Wampir przyglądał mi się przez chwilę, po czym zbliżył swoją twarz do mojej.
-Trzeba będzie z tym coś zrobić.- powiedział całkowicie poważnie, na co ja przechyliłem lekko głowę w bok kompletnie nie rozumiejąc o co mu może chodzić.
-A można jakoś tak... jaśniej? - uśmiechnąłem się głupio minimalnie przysuwając swoją twarz do niego. Pragnąłem jego bliskości... z minuty na minutę coraz bardziej. Oczywiście nigdy mu się do tego nie przyznam, bo wyszedłbym na łatwą zdobycz albo jak oni to tam nazywają... Ech... Ciężko normalnie funkcjonować przy wampirze.
-Skoro jestem taki zły, pogardliwy i wredny, potrzebuję dobra i słodkości.
Patrzyłem na niego w milczeniu dobrą minutę przetwarzając każde wypowiedziane przez niego słowo, ale niestety mój biedny umysł nie poradził sobie z tą zagadką. Pięknie... wyjdę na głupka.
-Chcesz żebym kupił ci czekoladkę? - wyszczerzyłem się głupio.
O dziwo wampir nie skomentował mojej inteligencji, bądź też jej braku... a zamiast tego wplótł palce w moje włosy i przyciągnął mnie bliżej siebie.
- To teraz wróćmy do wcześniejszej rozmowy. - znów w swojej wypowiedzi zrobił przerwę. Przez chwilę miałem wrażenie, że on po prostu chce torturować mój biedny umysł.. i w jakimś stopniu też ciało, które coraz bardziej reagowało na bliskość bruneta. Mam tu na myśli nagłe podwyższenie temperatury , oraz dziwne dreszcze rozprzestrzeniające się na całe ciało, gdy dłonie wampira dotykały mojej skóry.
-Poproś. - szepnął tuż przy moich ustach i miałem wrażenie, że brakowało dosłownie milimetra by ich dotknął. Popatrzyłem w jego oczy z zawahaniem. No jak ma się człowiek skupić w takich warunkach!? Nie poproszę... na pewno nie... chyba... raczej. Jejku!
Zacisnąłem lekko dłonie i pokręciłem lekko głową kierując wzrok gdzieś na bok. Mimo to nie odsunąłem się od niego.. chciałem być blisko. Bardzo blisko.
-Poproś. - powtórzył i przejechał opuszkami palców wzdłuż mojej szyi, przez co po moim karku przebiegł przyjemny dreszcz. Znów spojrzałem mu w oczy. Były takie piękne, czysto błękitne, bez najmniejszej skazy. I jak tu nie ulec takim oczom ? To spojrzenie...
- Nie poproszę. - szepnąłem i objąłem jego szyję. - Sam sobie wezmę.
Nie wierzyłem, że to powiedziałem, ale z drugiej strony jeszcze trudniej było mi przyswoić to, co zrobiłem.
Pocałowałem go lekko przymykając przy tym oczy, a Theo był chyba zadowolony z takiego obrotu spraw, bo położył dłonie na moich biodrach i odwzajemnił pocałunek, pogłębiając go przy tym.

.C.D.N.